เมื่อมองไปที่สหรัฐอเมริกา หลายคนเห็นว่าเป็นแดนสวรรค์ของคาสิโน และคนที่นั่นส่วนหนึ่งเชื่อกันว่า คาสิโนเป็นยาขนานเอกตัวหนึ่งของระบบเศรษฐกิจ แต่มันจะใช่ดังเขาร่ำลือกันหรือไม่ ต้องพิสูจน์ด้วยความจริง

หนังสือ Goss, Governing Fortune: Casino Gambling in America เขียนโดย Edward A. Morse and Ernest P. (2007) ได้นำเสนอข้อมูลที่ชัดเจน ดังนี้

คาสิโนในสหรัฐอเมริกา แบ่งตามวิธีการจัดตั้งได้เป็น 2 กลุ่ม

กลุ่มแรกคือ Tribal Casino หรือ คาสิโนของชนเผ่าพื้นเมือง เกิดขึ้นในปี 1988 ตามกฎหมายของรัฐบาลกลาง คือ the Indian Gaming Regulatory Act (IGRA) มีวัตถุประสงค์มุ่งสร้างรายได้ให้ชนเผ่าพื้นเมือง โดยรัฐบาลกลางประกาศรับรองให้สิทธิตั้งคาสิโนในเขตพื้นที่สงวนพิเศษที่มีกระจายไปทั่วใน 28 รัฐ (จากทั้งหมด 50 รัฐ) รวม 466 แห่ง

อีกกลุ่มคือ Commercial Casino หรือ คาสิโนธุรกิจ ตั้งโดยอาศัยกฎหมายภายในของแต่ละมลรัฐ ส่วนใหญ่มักตั้งอยู่ตามแนวเส้นแบ่งเขตแดนระหว่างรัฐ มิได้ตั้งอยู่กลางเมืองอย่างที่หลายคนติดภาพคาสิโนที่ลาสเวกัส เนื่องจากคาสิโนประเภทนี้คาดหวังกลุ่มคนเล่นการพนันจากรัฐอื่น ข้อมูล ณ สิ้นสุดปี 2012 ระบุว่า มีคาสิโนธุรกิจใน 23 รัฐ รวม 464 แห่ง

ที่น่าสนใจ ปัจจุบันมี 2 รัฐที่ไม่อนุญาตให้มีการพนันทุกชนิดในรัฐนั้น นั่นคือ ฮาวายและยูท่าห์ “อย่าว่าแต่คาสิโน แม้แต่ลอตเตอรี่หรือบิงโกก็ยังมีไม่ได้เลย”

ฝ่ายที่สนับสนุนให้มีคาสิโน เชื่อว่า ธุรกิจการพนันจะสร้างการท่องเที่ยวและพัฒนาเศรษฐกิจ รวมถึงรัฐบาลท้องถิ่นก็สามารถเก็บภาษีจากการพนัน ชนเผ่าพื้นเมืองเองก็มองว่าการพนันจะเป็นเครื่องมือพัฒนาเศรษฐกิจของชนเผ่าและทำให้คนในชนเผ่ามีงานทำด้วยความเชื่อเช่นนี้ ทำให้อุตสาหกรรมคาสิโนในสหรัฐฯ มีการขยายตัวเป็นอย่างมาก

ภาพแสดงการกระจายตัวของคาสิโนธุรกิจ ปี 2003

เมื่อพิจารณาด้านรายรับ พบว่า คาสิโนธุรกิจมีรายได้สุทธิในปี 2004 มากถึง 28,929 ล้านดอลล่าร์สหรัฐ หรือคิดเป็นร้อยละ 2.47 ของจีดีพี (Gross Domestic Product : GDP) ทำให้เศรษฐกิจภายในประเทศขยายตัวเพิ่มขึ้นถึงร้อยละ 8 เมื่อเทียบกับช่วง 5 ปีก่อนหน้ายิ่งกว่านั้น คาสิโนของชนเผ่าพื้นเมืองมีการขยายตัวได้รวดเร็วอย่างน่าตกใจ กล่าวคือ ภายใน 3 ปี คาสิโนประเภทนี้มีรายรับเพิ่มขึ้นถึงร้อยละ 27.7 คือจาก 14,902 ล้านดอลล่าร์สหรัฐในปี 2002 เพิ่มขึ้นเป็น 19,037 ล้านดอลล่าร์สหรัฐ ในปี 2004

อย่างไรก็ดี คาสิโนที่ว่าเฟื่องฟูมากในสหรัฐฯ ก็ก่อพิษภัยให้แก่คนอเมริกันอยู่ไม่น้อย การสำรวจของ ศูนย์วิจัยความคิดเห็นระดับชาติ (National Opinion Research Center : NORC) พบว่า ในปี 2004 มีชาวอเมริกันเป็นนักพนันที่มีปัญหา (Problem Gamblers) ถึงร้อยละ 1.33 ของประชากรอเมริกันผู้ใหญ่ หรือประมาณ 2.8 ล้านคน และมีผู้ที่เป็นโรคติดการพนัน (Pathological Gamblers) ถึงร้อยละ 1.77 หรือประมาณ 3.8 ล้านคน นอกจากนี้ยังพบอีกว่า ประมาณ 9.75 ล้านคน หรือประมาณร้อยละ 4.6 มีความเสี่ยงที่จะกลายเป็นนักพนันที่เป็นปัญหา หรือแย่กว่านั้นคือ เสี่ยงที่จะเป็นโรคติดการพนัน

นอกจากนี้ยังมีงานวิจัยที่ประเมินต้นทุนทางสังคมจากการพนัน (social costs) ซึ่งหมายถึงต้นทุนที่เกิดจากการก่ออาชญากรรม การเสียการเสียงาน เสียเวลา การตกงาน หมดเนื้อหมดตัวหรือล้มละลาย การฆ่าตัวตาย ความเจ็บป่วย ต้นทุนของครอบครัว เช่น การหย่าร้าง แยกทางกัน ต้นทุนที่เกิดจากการนำเงินไปใช้ในทางที่ผิด (abused dollars) คือการหยิบยืมเงินของญาติหรือเพื่อนฝูงไปใช้เช่นการพนัน และต้นทุนที่สังคมต้องจ่ายเพื่อเยียวยารักษาผู้ที่ได้รับผลกระทบตามที่กล่าวมาข้างต้น

ผลการประเมินพบว่า ต้นทุนทางสังคมของคนที่เป็นโรคติดการพนัน ตกอยู่ที่ประมาณคนละ 10,330 ดอลล่าร์สหรัฐ ในขณะที่ต้นทุนทางสังคมของนักพนันที่เป็นปัญหา อยู่ที่คนละ 2,945 ดอลล่าร์สหรัฐ เมื่อคำนวณโดยใช้ตัวเลขนักพนันที่เป็นปัญหาและผู้ที่เป็นโรคติดการพนันของ NORC ข้างต้น จะพบว่า ในปี ค.ศ. 2004 มีต้นทุนทางสังคมที่เกิดจากคนอเมริกันประสบปัญหาจากการพนันและเป็นโรคติดการพนันสูงถึง 47,085 ล้านดอลล่าร์สหรัฐ สูสีกับรายรับที่เข้ากระเป๋าอุตสาหกรรมคาสิโนในปีนั้นซึ่งอยู่ที่ประมาณ 47,966 ล้านดอลล่าร์สหรัฐ นี่ยังไม่นับว่า ในบรรดารายได้เหล่านี้ จะมีสักเท่าไหร่ที่ได้ถูกกระจายไปเป็นประโยชน์ทางสังคมของชนพื้นเมืองหรือของคนอเมริกันอย่างจริงจัง ซึ่งแน่นอนว่าจะยิ่งน้อยกว่าตัวเลขรายรับรวมเข้าไปอีก

เมื่อเทียบตัวเลขพิษภัยจากอุตสหกรรมการพนันกับรายรับของคาสิโนข้างต้น ก็เป็นไปได้ว่า การพนันในสหรัฐฯ อาจจะ ‘ได้ไม่คุ้มเสีย’ ยาที่เชื่อกันว่าสามารถรักษาโรคภัยทางเศรษฐกิจ น่ากลัวว่าจะเป็นยาพิษไปเสียแล้วหรือไม่ ท่านผู้อ่านลองพิจารณากันเองเถิด