ตอนเข้าคิวรอลงสนาม อยู่ๆ ไอ้เบสก็เปรยว่า “เฮ้ย วันหลังพวกเราไปลองไตรโกลกันมั๊ย”

“ไตรโกลอะไรวะ” หลายคนสงสัย

“ตรงสยามไง มึงไม่รู้เหรอ ได้ยินว่าหนุก” ไอ้เบสเฉลย และบอกด้วยว่า “ของไทยนะโว้ย สนามแบบใหม่ คนไทยคิด”

ผมหยิบมือถือมาเปิด “ไตรโกล” ได้คำตอบจาก HereiLike ว่า มันคือการเล่นฟุตบอลแบบใหม่ สนามเป็นรูปสามเหลี่ยม เตะกัน 3 ทีม แข่ง 3 ช่วง ช่วงละ 8 นาที ทีมที่เสียประตูถูกหัก 1 คะแนนทีมที่ยิงเข้ากับอีกทีมได้ทีมละ 1 คะแนน ตอนจบทีมที่ได้คะแนนสูงสุดชนะ

ยุคนี้ คนเมืองที่รักฟุตบอลอย่างพวกเรา พวกหนึ่งชอบสนามหญ้าเทียม จ่ายชั่วโมงละพันกว่าๆ ได้เตะสนามมาตรฐาน มีอุปกรณ์ครบ แถมสิ่งอำนวยความสะดวกเพียบ ถือว่าคุ้ม อีกพวกเตะในสนามฟุตซอลที่โรงเรียน หรือไม่ก็ใช้พื้นที่ใต้ทางด่วน บางทีรอคิวกันเป็นชั่วโมงกว่าจะได้เตะสักนัด แต่พวกเราก็มีความสุขกับการเตะบอลได้เหมือนกัน ไม่เหมือนผู้ใหญ่บางพวกที่ใช้กีฬาเป็นข้ออ้าง หาเรื่องเลี้ยงกันตลอด

อย่างปีที่แล้ว ตอนไปบ้านไอ้ต้นที่ต่างจังหวัด พอดีมีแข่ง “กีฬาต้านยาเสพติด”ไอ้ต้นชวนผมลงแข่งให้ทีมหมู่บ้าน สนามเพิ่งลงหญ้าใหม่ ลูกฟุตบอลใหม่ ของในสนามดูใหม่หมด ผมนึกว่าเค้าเพิ่งทำสนามเสร็จ จนไอ้ต้นมันบอก “สนามที่นี่เค้าใช้ปีละครั้ง ก่อนแข่งต้องทำใหม่หมด ไม่งั้นในสนามเต็มไปด้วยไม้เสียบลูกชิ้น นักบอลล้มที ขาเป็นรูแน่ ฮ่า..ฮ่า..”

และที่เด็ดสุด พวกผู้ใหญ่ในหมู่บ้านเตรียมฉลองเพียบ เค้าไม่สนว่าบอลจะแพ้หรือชนะ เค้าถือว่ามีงานต้องมีเลี้ยง และสนามที่ใช้จัดเลี้ยงก็คือ สนามฟุตบอล

ผมเสียดายสนาม ตอนไอ้ต้นบอกว่า “เป็นงี้ทุกปี จบกีฬาต้านยาเสพติด สนามบอลก็ถูกทิ้งร้าง กลายเป็นที่จัดเลี้ยงประจำหมู่บ้าน จนถึงปีหน้า ได้งบมาใหม่ ก็ทำสนามใหม่ เฮ้อ..”

พวกผู้ใหญ่ในหมู่บ้านรู้ไหม คนรักฟุตบอลอย่างพวกเรา ต้องรอคิวสนาม ต้องจ่ายเงินเช่าสนามเตะ ได้เหงื่อจากสนามแล้วก็ไม่ต้องคิดเรื่องอื่น สนามบอลเป็นพื้นที่สร้างสรรค์ ใช้มันให้ถูกวิธี ไม่ใช่มีไว้แข่งกีฬาปีละหน หรือเอาไว้เป็นเครื่องมือเล่นพนัน หรือคิดแต่จะเอางบมาเผาให้หมดไปแบบปีต่อปี